τελικά λίγα πράγματα αξίζουν στην γη και συ δεν είσαι ένα από αυτά..

Ας είναι..φτάνει που τα λάθη μου τα κάνω με πάθος..φτάνει που τα κάνω πανό και τα κατεβάζω στις διαδηλώσεις..

φτάνει που τα κάνω γκράφιτι στην επιφάνεια της σελήνης..έτσι..για να τα βλέπω (για) πάντα..

μου φτάνει που είπα πως δεν θα τα ξανακάνω  ποτέ..κι ας ξέρω πως ούτε εγώ δεν με πιστεύω..

και επειδή πλέον νοιώθω ελαφρύς, αφιερώνω..

Κάποτε πριν όχι πολύ καιρό αλλά όχι και λίγο..ξέρετε εκείνο το σημείο του χρόνου..που δεν είσαι σίγουρος..για το πότε ακριβώς ήταν αλλά βάζεις στοίχημα πως δεν πέρασε και πολύς καιρός από τότε..εε κάπου εκεί..

Πήγα για την δουλειά του πατέρα μου σε έναν συνεργάτη μας ξυλέμπορο να πάρω κάτι πραγματάκια..

Παλιά Λευκωσία το μαγαζί, ένας τύπος στα 60..που σε κερδίζει με το απαλό χαμόγελο, την ζεστή χειραψία τον ήρεμο λόγο του και τα γκρίζα του μαλλιά..αν και στο καπάκι σκέφτεσαι πως δεν γίνεται να είναι τόσα χρόνια στο εμπόριο..και να είναι τόσο καλός και σύντομα διακρίνεις(δυστυχώς) το κουστούμι του καρχαρία που του έχουνε φορέσει τα 40 χρόνια στο εμπόριο..αλλά δεν πειράζει τον συγχωράς και περιμένεις να φτάσεις στα χρόνια του για να κρίνεις αν έκανε καλά που συμβιβάστηκε..ξέχασα όμως να πω πως παρά τα 60τόσα του χρόνια δουλεύει όλη μέρα σαν σκύλος!!

Μπαίνω μέσα φουριόζος..ίσα που λέω καλημέρα..ίσα που την ακούει..(ένοιωσα πολύ άσχημα αργότερα)

-είναι έτοιμα τα πράγματα του λέω;;

-ναι, μου λέει, έλα να τα φορτώσουμε..αλλά δεν μου είπες..τι κάνεις πως είσαι;;

-μια χαρά είμαι κύριε Θ. μου αλλά βιάζομαι..τρέχω και δεν φτάνω!!

-για κάτσε μια στιγμή, μου λέει, και σου έχω ιστορία στα μέτρα σου..

--…

-πριν μέρες, λέει, συγχωρέθηκε η πεθερά μου .να ναι καλά εκεί που είναι..

-θεός  χωρέστην..

-και πήγαμε στο νεκροταφείο για να την αναπαύσουμε..εκεί που περπατούσαμε με την κυρά μου..μες το νεκροταφείο..μέρα μεσημέρι και μες τον ήλιο και είχα ιδρώσει και δεν άντεχα, βρίσκω μια σκιά ενός θεόρατου δέντρου και την πιάνω αγκαλιά μπας και δροσιστώ..η κυρά μου απαρηγόρητη συνέχισε και σύντομα έμεινα μόνος μέσα στο νεκροταφείο κάτω από ένα δέντρο..και τριγύρω μου μνήματα..

-….

-δεν ξέρω αν έχεις πάει, μου λέει, αλλά σου σαλεύει ο νους αν μείνεις πολύ ώρα μόνος και να σκέφτεσαι πως από κάτω από το χώμα που πατάς κάποιος νεκρός κοιμάται..

Χωρίς να ξέρω πως μου ΄ρθε και ρώτησα τα μνήματα..

Ρε σεις..πριν μπείτε από δω κάτω..πριν φύγετε από δω από αυτόν τον κόσμο, προλάβατε ρε σεις να τελειώσετε τις δουλειές σας;;

-…(ανατρίχιασα νομίζω)..

-ρε σεις(με ποιο μπάσα φωνή και πιο πρησμένα μάτια) μ΄ ακούτε ρε που σας μιλώ;;

Πείτε μου ρε, πριν πεθάνετε προλάβατε να τελειώσετε τις δουλειές σας;;

-…

- δεν μου αποκρίθηκε κανείς, μου λέει, ρε ούτε ένας δεν μου είπε πως τις τέλειωσε!!

Ούτε ένας και καημό το έχω!!!

γεια σας γεια σας..

δεν θα πω πολλά καθότι βιάζομαι(φαντάζομαι και σεις..)

 Στο θέμα λοιπόν..

Τελευταία παίξαν, πολύ επιτυχημένα θα έλεγα, μερικά ποστ εδώ στον παράδεισο περί αγάπης, περί αληθινής αγάπης, περί πάθους(υπέροχο δεν το συζητώ..) και γενικά συνέχεια παίζουν ποστ με θέμα πραγματικά αισθήματα, την ύπαρξη αυτών ή όχι και άλλα πολλά και ωραία..νομίζω πιάσατε τι θέλω να πω..

Δεν αντιλέγω, ίσα ίσα μάλιστα, με όλη αυτή την  εκφραστικότητα.

 και ας είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν  πως όσο λιγότερο λες σ αγαπώ τόσο περισσότερο το νοιώθεις..πιστεύω δηλαδή πως η αγάπη και τα αληθινά συναισθήματα(αυτά που κινούν τον κόσμο δηλαδή και άσε την Bp να λέει..) δεν πρέπει να εκφράζονται με λόγια αλλά με πράξεις..

Αυτό όμως δεν έχει καμία σχέση με το να τα συζητάμε..δεν υπάρχει λόγος να θεωρούνται θέματα ταμπού..θεωρώ πως όσο τα αντιλαμβανόμαστε τόσο τα κάνουμε δικά μας..αν και με την πολύ ανάλυση χάνετε η μαγεία και εκεί θα πρέπει να επικαλεστούμε την βοήθεια του μέτρου γιατί θα μας πάρει ο φαύλος κύκλος και θα μας γυρνάει  αιώνια..

αλλού ενίσταμαι και δεν εξίσταμαι..

λέω..μήπως ρε παιδί μου..να το εξετάσουμε..δεν είμαι και σίγουρος..λέω τώρα..μήπως έχουμε χάσει την μπάλα;;

Μήπως έχουμε χάσει όχι μόνο την μπάλα αλλά και το γήπεδο μαζί;;

Μήπως τελικά ο προπονητής δεν μας έβαλε ούτε στην 16άδα και μεις παίζουμε μόνοι μας στα αποδυτήρια;;

Μήπως είμαστε ο Τζημπούρ της ΑΕΚ..;;(έτσι όπως ήταν μέχρι τον Δεκέμβριο τουλάχιστον)

 Πως μου ήρθε και γιατί το λέω;;

Σίγα σιγά...

Πάμε με το πρώτο..

Βλέπετε βρε παιδιά όλα αυτά τα ποστ με προβλημάτισαν ολίγων τι τον άνθρωπο..και εννοώ με προβλημάτισαν για τα καλά..συνέχεια περνούσαν από το μυαλό μου..και ούτε για ένα ποτό δεν σταμάταγαν..τίποτα..τελείως αγενέστατα προσπερνούσαν και φεύγαν και όσο προσπαθούσα να τα πιάσω τόσο μου φεύγαν..και καθώς έχω και ρομαντικό παρελθόν ο άτιμος με έπιασε μια Α φοβία μήπως ξανακατρακυλήσω στο άκρατο πάθος μου για ρομαντισμό και βρεθώ να τρώω τα σωθικά μου μεσημεριάτικο στην κυρηνίας..

 Το δεύτερο..

Θα σας πω την ιστορία..ίσως να καταλάβετε πιο εύκολα..

ένας συνάδελφος..γύρω στα 30..και λίγο ευτραφής(έχει σημασία αυτό)..καλαμαράς και πολύ γαμώ τα παιδιά μας έλεγε για την δικιά του..

-άκου ρε μαλάκα τι έπαθα σήμερα(το μαλάκα δεν το λέει έτσι όπως ακούγετε..δεν είναι επιθετικός προσδιορισμός αλλά κρύβει περισσότερο πλησιάζει το παράπονο)

-Τι έπαθες ρε Π.;;

-Να ρε συ ήρθε η τάδε(η δικιά του , δεν την  ξέρω την κοπέλα..αλλά ξέρω πως έχει σπουδές σε κλασσική μουσική) πρώτη φορά στο σπίτι μου σήμερα το μεσημέρι..

-εε και;;

-τι και ρε συ δεν φτάνει που χρειάστηκε μισή ώρα να της εξηγώ για να το βρει(μην θυμώνετε μαζί του ..απλά θεωρεί δεδομένα κάποια πράγματα που εσείς δεν τα θ(ε)ωρείτε έτσι..) την ώρα που φτάνει μου λέει "μην κλείσεις!!!..έλα να με πάρεις από κάτω όπως κάνουν τα ζευγάρια.."

(η αλήθεια είναι πως δεν είναι και τόσο υπερβολικό το αίτημα..αλλά βρε κοπελιά πρόσεχε και συ από που ζητάς το καθετί)

Προς μεγάλη μου έκπληξη ο Π. κατέβηκε να την  προϋπαντήσει..

………………………………………………………………………………………

Μετά από καμιά 10ρια μερούλες ο ίδιος Π., ναι δεν άλλαξε τίποτα πάνω του, μου λέει:

-άκου ρε συ..είναι τρελή  η κοινωνία μας σήμερα..

-τι έγινε ρε συ, τι έπαθες;;

-να ρε με παίρνει τηλ η τάδε(ναι η ίδια) μες στο μεσημέρι και μου λέει..

-κοιμάσαι;;

-όχι με ξύπνησες..

 -έχεις φάει τίποτα;;

-όχι ρε συ αφού σου λέω τώρα με ξύπνησες..

-καλά..θέλεις να φέρω φαγητό;;

-τι έχεις φτιάξει;;

-χόρτα..

-τι χόρτα;;

-βλήτα..

-όχι άστο δεν τρώω βλήτα..να τα φάς μόνη σου..

-θέλεις να σου φέρω κοτόπουλο με πατάτες;;

-όχι μωρέ άσε μην σε βάζω σε κόπο..

-θέλεις να σου φτιάξω μπιφτέκια με πουρέ;;

-όχι μωρε..άαστο..μην το σκέφτεσαι..θα πάω στον φούρνο να τσιμπήσω κάτι μέχρι να έρθεις..

-καλά..

στα 5λεπτά ο φίλος μας αντιλαμβάνεται πως είναι ακόμα στο κρεβάτι και ότι ο φούρνος απέχει πολυυυυυυυυυυυύ από το κρεβάτι του, οπότε..

ντρι..ντριν..

-έλα βρε καρδούλα μου..εκείνα τα μπιφτέκια που έλεγες..τελικά μου φαίνονται καλή ιδέα..σου είναι εύκολο ή σε βάζω σε κόπο;;

-όχι βρε τι κόπο..τώρα να τα βγάλω από την κατάψυξη 2 λεπτά να τα ψήσω και να έρθω..

-από την κατάψυξη;;(με ύφος παιδιού που του υποσχέθηκαν Disney Land και τελικά το πάνε στο πάρκο της γειτονιάς) μα τι από αυτά τα έτοιμα θα μου φτιάξεις να φάω;; κι ο πουρές;; έτοιμος κι αυτός;;

-εε ναι(φαντάζομαι πως το κορίτσι πρέπει ν α ψέλλισε..όχι να μίλησε..)

-καλά άστο..θα κατεβώ στον φούρνο..τα έτοιμα να τα φας εσύ!! 

και κλείνει το τηλέφωνο!!!

Τώρα ας μου πει κάποιος πως αυτή η ιστορία δεν έχει αγάπη..πάθος..ειληκρίνα..σεβασμό..αυταπάρνηση..εμπιστοσήνη..πίστη..αφοσίωση..δεσμευτικότητα..μα πάνω από όλα αγάπη ας μου το πει έστω και ένας και εγώ θα βάλω τα κλάματα από την αδικία αυτού του κόσμου που βλέπει σωστά μόνο τα δικά του και κοιτάει λάθη μόνο στον αλλονών την συμπεριφορά και όχι μόνο τα κοιτάει αλλά τους τα καρφώνει και στη πλάτη και τους χρεώνει μια ζωή για αυτά..

Υ.Γ. ο μουντρούχος της ιστορίας μας καθ όλη την διάρκεια της εξιστόρησης έχει ένα χαμόγελο..σαν μικρού αλήτη που έκανε σκανταλιά και ειδικά την ώρα που περιγράφει τα μπιφτέκια και τον πουρέ σου τρέχουν τα σάλια και κρατιέσαι από ντροπή και μόνο να μην πάρεις τηλέφωνο την μάνα σου να την παρακαλέσεις να σου ετοιμάσει κι ας είναι και από τα έτοιμα!!

Υ.Γ.2όλο και περισσότερο τείνω να πιστεύω πως ο καθένας στην  ζωή παίρνει αυτό που του αναλογεί..κι αν δεν ήταν κάτι τσουνάμι να χτυπάν το Μπαγκλαντές και τις Ινδίες  ανήμερα της Παναγίας..κάτι σεισμοί να πλήττουν την πιο φτωχή γωνιά της γης και κάτι παιδιά δίπλα μας(όχι μακριά μας) να πεθαίνουν από το κρύο και την πείνα..αν δεν ήταν όλα αυτά τότε θα ήμουν απόλυτα σίγουρος πως ο καθένας παίρνει ότι του αξίζει και τότε είναι που θα σταμάταγα να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια..

Υ.Γ.3οποιαδήποτε ομοιότης με πράγματα, άτομα και καταστάσεις δεν είναι απλώς συμπτωματική..

Υ.Γ.4 λυπάμαι που το κείμενό μου έχει ειρωνική διάθεση αλλά έτσι ξύπνησα σήμερα..είρωνας..

Υ.Γ.5 τελικά σας είπα μπόλικα..εε αφού άργησα που άργησα είπα να το κάνω με στυλ..

{https://www.youtube.com/watch?v=iCnvd5_Q7gQ&feature=related}

Υ.Γ.6 γιατί εμένα ποτέ δεν μου βγάζει σε παράθυρο το you tybe;; Τι κάνω άραγε λάθος;;

Υ.Γ.7Η φώτο μου φάνηκε ενδιαφέρον..αλλά έχει κάποιος την καλοσύνη να την μεταφράσει;;

Η φώτο κλάπηκε η ώρα 10:22 στις 5 Φεβρουαρίου του 2010 από τον ιστότοπο  www.carputermania.gr

Μπορείς άραγε να πιάσεις το νερό που κυλάει;;

           ή μπορείς μόνο να το φυλακίσεις;;

[youtube:https://www.youtube.com/watch?v=6STNX9HTMmQ]

Να μαι και πάλι..ήρθα να σας πως αυτά που βρήκα..

Η απάντηση λοιπόν, που βρήκα (να καλύπτει το εαυτό μου τουλάχιστον)..έχει να κάνει με την θεωρία που με τράβηξε από τότε που με θυμάμαι..η θεωρία που είναι τόσο δικιά μου πλέον που έχει γίνει αρχή μου..

Έτσι κι αλλιώς σχεδόν πάντα όταν δεν βρίσκω την απάντηση επιστρέφω στις αρχές μου..

Μια από αυτές έχει να κάνει με το γιν γιανκ..

Ένα βιβλιαράκι λοιπόν που μου χάρισαν κάποτε..

 ένα μικρό που είναι στα αγγλικά και δεν αξιώθηκα ποτέ να το διαβάσω ολόκληρο..γιατί είναι μικρό και σαν τέτοιο είναι περιεκτικό..οπότε μια λεξούλα να χάσω..θα χάσω και το νόημα..

Το βιβλιαράκι αυτό αναφέρεται (καλά το μαντέψατε) στο γιν γιανκ..

Μεταξύ άλλων λέει..

Πολλοί άνθρωποι βλέποντας το σήμα του γιν γιανκ βλέπουν πως η μικρή εικόνα επηρεάζει την μεγάλη και άλλοι πως η μεγάλη επηρεάζει την μικρή..

Ο συγγραφέας όμως αναρωτιέται..μήπως η εικόνα είναι μια;

Μήπως αντί να κάθομαι να αναλύω την εικόνα και να την χωρίζω σε κομμάτια  να την κοιτάξω καλύτερα ολόκληρη;;

Έτσι ακριβώς είναι και για μένα..δεν θα ψάξω μόνο την σκέψη του άλλου(ούτως ή άλλως αυτό είναι αδύνατον..) ούτε θα δω μόνο την πράξη του..

Αν κάνω μόνο το ένα από τα δύο θα έχω την μισή αλήθεια..

Αν γνωρίζω μόνο την πράξη και όχι πια σκέψη ώθησε στην πράξη, δεν θα την κρίνω..και ανάποδα..αν γνωρίζω μόνο τι σκέψη και όχι πια πράξη ώθησε σε αυτή την σκέωη, δεν θα την  κρίνω..

Πιο απλά..

Π.χ.

Μήπως ο άλλος που προσφέρεται να με βοηθήσει θέλει απλά να με υποχρεώσει;;

Μήπως αυτός που δεν με βοήθησε τελικά είχε λόγο που δεν το έκανε;;

Έτσι είναι..πρέπει να δεις όλη την εικόνα για να μπορέσεις να κρίνεις..

Αν εμβαθύνεις πολύ στο δέντρο χάνεις το δάσος..αν απ την άλλη αν μείνεις και κοιτάς το δάσος χάνεις την μαγεία που κρύβει το δέντρο..

Νομίζω καταλάβατε τι θέλω να πω..

Υ.Γ. Ευχαριστώ για τον από κοινού προβληματισμό.. J

Υ.Γ.2εδώ ξημέρωσε..εκεί;;

Κάποτε..ένα απόγευμα λογικά..

ναι τα απόγευματα είχε την όρεξη η μάνα μου να μας μιλάει..να μας λέει ιστορίες.. μας εξήγησε τι είναι ο καρκίνος..΄όπως μπορείς να το εξηγήσεις σε ένα δεκάχρονο πάντα..

Βλέπετε η μητέρα μου έχει χάσει πολλούς δικούς της ανθρώπους από αυτή την ασθένεια..

δεν θυμάμαι τώρα τα πως και τα γιατί..ούτε το λόγο που μας τα έλεγε εκείνη την στιγμή..

όπως και να έχει πάντως  μας έλεγε πως γεννιέται σαν ένα λανθασμένο κύτταρο που επιτίθεται στα γειτονικά του και αυτά με την σειρά τους παρα δίπλα κ.τ.λ. κ.τ.λ...

σε κάποιο σημείο που μας εξηγούσε τους περίπλοκους μηχανισμούς που χρησιμοποιεί  για να επιτεθεί μας είπε πως ταυτόχρονα είναι και χαζός..

"μα ποιός, ο καρκίνος;;"  αναφώνησα με ύφος ανθρώπου που ανακαλύπτει αντίφαση και νομίζει πως έπιασε το χάος από τον λαιμό..

"ναι" μου λέει με τρόπο έντονα μυστηριώδη "ναι είναι χαζός!!"

"και είναι χαζός" συνεχίζει "γιατί δεν μπορεί να καταλάβει πως σκοτώνοντας εμάς σκοτώνει και τον ίδιο του τον εαυτό!!"

"μα καλά δεν υπάρχει τρόπος να του το πούμε;;"'

"όχι παιδί μου δεν υπάρχει..αν υπήρχε θα είχαμε λύσει όλα μας τα προβλήματα με δα υτον.."

"μα καλά όταν μας καταστρέφει δεν το καταλάβαίνει;; αφού εμείς τον φιλοξενούμε!!"

"όχι παιδί μου..δεν μπορεί να καταλάβει..είναι χαζός..δεν ξέρει ούτε το καλό του!!"

ένοιωσα σαν ένα παιδί που ψάχνει τον δρόμο να πάει σπίτι του αλλά φτάνει συνέχεια σε αδιέξοδα..

κάθε αρνητική απάντηση της μάνας μου ήταν σαν να έπεφτε ένας τοίχος μπροστα μου..ένας τεράστιος τοίχος από μπετόν..όχι από τούβλα..από μπετόν..ένας τοίχος τόσο στοιβαρός που φοβόμουν ακόμα και να τον αγγίξω..

Τώρα άμα δεν έχετε καταλάβει αλλάξτε απλά την λέξη "καρκίνος" με την λέξη "άνθρωπος¨και την λέξη άνθρωπος με την λέξη "περιβάλλον".. ή με την λέξη "σχέση" ότι σχέση θέτε!!!

καταλάβατε πόσο χαζά ερπόμαστε την στιγμή που νομίζουμε πως περπατάμε;; όλοι μας.. δεν υπάρχουν εξαιρέσεις σε αυτόν τον κανόνα..μην πέφτετε στην παγίδα..δεν είναι καν κανόνας..είναι θεμελιακή αρχή..έχουμε τάση να καταστρέφουμε, 'ητε εμάς απευυθείας ήτε καταστρέφοντας ότι μας περιβάλει για να μας καταστρέψει η ίδια μας η καταστροφή στην συνέχεια..

Υ.Γ. "πάντα υπάρχει ελπίδα" μου είπε κάποιος κάποτε.."όχι όσο υπάρχουν άνθρωποι" απάντησα..

Υ.Γ.2 Δεν είναι απαραιτήτος κακό πράγμα η καταστροφή..άφού πάντα είναι η αρχή κάτι καινούργιου..

*η εικόνα δεν έχει τυχαία σχέση με τον ντανταϊσμό..